تاریخچه بیمارستان شریعتی

در سال 1344 اولین قسمت یعنی بنای مرکز پزشکی هسته ای و مرکز تحقیقات غدد مترشحه داخلی دانشگاه تهران، با تشویق و همت جناب آقای دکتر نظام مافی (متخصص طب هسته ای و غدد مترشحه داخلی و استاد دانشگاه تهران) از محل ثلث مرحوم ابراهیم قره گوزلو در محل فعلی که بعدها بیمارستان دکتر شریعتی در کنار آن احداث شد، ایجاد گردید که به همراه تجهیزات اولیه در اختیار دانشگاه تهران قرار گرفت. این مرکز از سال 1347 با ریاست استاد دکتر نظام مافی شروع به کار نمود، ضمن اینکه توسعه بنا تا سال 1349 ادامه یافت و به شکل کنونی درآمد که در واقع قدیمـی ترین مرکــــز پزشکی هسته ای کشور محسوب می گردد.

 

ساختمان بیمارستان شریعتی نیز در سال 1349 کنار مرکز پزشکی هسته ای بر پا شد، در ابتدا قرار بود به عنوان بیمارستان روانی به بیمارستان روزبه تحویل داده شود ولی چند سال بلاتکلیف ماند تا بالأخره در حدود سال 1352 دانشکده پزشکی دانشگاه تهران تصمیم گرفت بیمارستانها را به 3 مرکز پزشکی زیر تقسیم کند:

 

1- مرکز پزشکی پهلوی - بیمارستان امام خمینی فعلی - (با بیمارستانهای کمک شماره 3 و پهلوی)

2- مرکز پزشکی رازی (با بیمارستانهای سینا، امیراعلم و فارابی)

3- مرکز پزشکی داریوش کبیر - بیمارستان شریعتی فعلی - که بعنوان یک بیمارستان جنرال (عمومی) به ریاست آقای دکتر پرفسور عاملی جراح مغز و اعصاب و معاون ایشان آقای دکتر دواچی و با همکاری چند تن دیگر از اساتید مجرب دانشگاه تهران شروع بکار نمود.

 

در ابتدا مقرر شد، بخش داخلی به بخشهای فوق تخصصی تقسیم شده و بطور مستقل فعالیت نمایند. این بخشها عبارت بودند از: قلب، ریه، کلیه، گوارش، روماتولوژی، اعصاب و خون؛ بطوریکه تجهیزات و دستگاههای مورد نیاز، همچنین استخدام کادر آموزشی و فوق تخصص هر بخش (با این شرط که در شورای گروه امتیاز کافی کسب نماید) توسط بخش مربوطه صورت می گرفت.

 

همزمان با شروع فعالیت بخشها، واحدهای پشتیبانی نظیر امور مالی و ادرای، سمعی و بصری، کتابخانه، آزمایشگاه، ارتوپدی، کارگزینی و خدمات. نیز با تعیین مسئول شروع به کار نمودند. چند روز قبل از افتتاح بیمارستان اتاق مدیران و منشی ها مجهز به وسایل مورد نیاز شده و تابلوی اتاقها نصب گردید. در این راستا آزمایشگاه نیز مجهز و برای بهره برداری آماد شد. بخش پاتولوژی در ابتدا با یک میکروسکوپ و تجهیزات اولیه مهیا گشت تا در مراحل بعدی به تدریج نسبت به تکمیل آن اقدام گردد.

 

تا اینکه آذر ماه 1353 یعنی روز افتتاح فرا رسید، مراسم افتتاحیه با حضور تعدادی از سران کشور و آقای دکتر پرفسور عدل برگزار گردید و پس از اتمام مراسم، شرکت کنندگان از واحدهای مختلف مرکز بازدید نمودند. در این مراسم، «مرکز پزشکی داریوش کبیر» در اختیار دانشگاه تهران قرار گرفت.

 

از همان اوایل به دلیل حضور پزشکان و افراد مجرب و کوشا، بیمارستان بطور قابل توجهی در عرصه های درمانی، آموزشی و پژوهشی پیشرفت نمود بطوریکه یک سال بعد از تأسیس به عنوان یکی از معتبرترین مراکز تخصصی، پزشکی درسطح ایران شناخته شد. همچنین برگزاری کنفرانس ها و کنگره های مهمی نظیر "کنگره بین المللی جراحان مغز و اعصاب در خاورمیانه" با شرکت جراحان مغز و اعصاب بنام دنیا در مرکز پزشکی داریوش کبیر و مقالات تحقیقاتی متعددی که از این مرکز در کنگره های بین المللی ارائه و در مجلات معتبر به چاپ رسید باعث کسب اعتبار این مرکز در مجامع علمی خارج از کشور گردید. در این میان تعدادی از پزشکان مرکز نیز جهت آموزش به دانشگاه یوتا (در ایالت متحده آمریکا) اعزام گردیدند.

 

در سال 1356 در حالیکه حدود 50 نفر از دانشجویان پزشکی در دانشکده داریوش کبیر دوره های علوم بالینی خود را می گذراندند، دانشگاه تهران تصمیم گرفت دانشکده پزشکی خود را به دو دانشکده به نامهای دانشکده علوم پایه و دانشکده علوم بالینی (شامل دانشکده پزشکی پهلوی، دانشکده پزشکی امیراعلم و دانشکده پزشکی داریوش کبیر) تقسیم نماید. دانشکده های پزشکی فوق کاملاً مجزا بوده و تحت نظر رئیس دانشگاه تهران فعالیت می کردند.

 

بعد از پیروزی انقلاب دانشکده های پزشکی مذکور ادغام گردید و نام دانشکده داریوش کبیر نیز در سال 1362 به بیمارستان دکتر شریعتی تغییر نام یافته و همچنان زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی تهران به کار خود ادامه داد. اکثریت کارمندان و پرسنل مرکز نیز به استخدام دانشگاه درآمدند.

 

به دنبال افزایش جمعیت منطقه و بالطبع افزایش نیازهای درمانی، آموزشی، پژوهشی و پیشرفت تکنولوژی، فعالیتهای درمانی بیمارستان نیز افزایش یافته و به دنبال خرید دستگاههای پیشرفته و استخدام نیروهای جدید، نیاز به گسترش فضا در مرکز احساس گردید. لذا به تدریج هر یک از بخشها دامنه فعالیتشان وسیعتر شده و قسمتهای دیگری نظیر درمانگاه داستانی در سمت راست در ورودی بیمارستان و ساختمان آزمایشگاه در مجاور و سمت راست، همچنین ساختمان اورژانس و بخش خون در چند سال اخیر در مقابل بیمارستان ساخته شد، به طوریکه مساحت این مرکز به حدود 57762m2 افزایش یافت و بیمارستان به شکل کنونی درآمد و در حال حاضر از جمله بزرگترین بیمارستانهای فعال و ریفرال کشور محسوب می شود که در جهت افزایش سطح سلامت جامعه با ارائه خدمات کیفی، تشخیصی، درمانی، آموزشی، تحقیقاتی مطابق با استاندارد به مردم بزرگوار میهن اسلامی تلاش جدی دارد.

 

جا دارد که در اینجا از پزشکان و متولیانی که در جهت راه اندازی  و پیشرفت این مرکز از هیچ تلاش شبانه روزی دریغ نکردند و اکنون نیز از تجربیات با ارزش آنها بهره مند می شویم، سپاس و قدردانی کرده و برای رفتگان نیز طلب مغفرت کنیم.

 

"همچنین با تشکر و سپاس از اساتید ارجمند و گرانقدر، آقای دکتر ناصر کمالیان، آقای دکتر فریدون دواچی، آقای دکتر حمید رحمت، آقای دکتر انوشیروان هدایت، آقای دکتر ناصر ارباب زاده، آقای دکتر سیدمجتبی روحانی، آقای دکتر محسن ساغری و آقای دکتر داریوش کمال هدایت؛ که ما را در تهیه این تاریخچه یاری نمودند."